به نقل از «ایسنا»

وویجر 2 بعد از 41 سال به فضای میان‌ستاره‌ای رسید

تاریخ انتشار: ۲۰ آذر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۹۱۲۰۳۲

ماموریت "وویجر 2" که طولانی‌ترین ماموریت ناسا در تاریخ است، یک رکورد تاریخی دیگر به جا گذاشته است، چرا که فضاپیمای "وویجر 2" تا حدی به عمق فضا رفته که به فضای میان‌ستاره‌ای رسیده است.

به گزارش ایسنا و به نقل از انگجت، فضاپیمای "وویجر 2"(Voyager 2) ناسا، 41 سال پس از پرتاب از هلیوسفر خارج شده و وارد فضای میان‌ستاره‌ای شده است و تبدیل به دومین ساخته دست بشر شد که به آنجا می‌رسد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

هلیوسفر یا هورسپهر، حباب پلاسمایی ایجاد شده توسط خورشید است که بیشتر فضای منظومه شمسی ما را در بر گرفته است. به عبارت دیگر، هلیوسفر پهنه‌ای است حباب مانند که بادهای خورشیدی  را دربرگرفته است. 

"وویجر 1"(Voyager 1) در سال 2012 به این نقطه رسید.

ناسا گفت: "وویجر 2" در تاریخ 5 نوامبر از هلیوپوز(مرز بین هلیوسفر و فضای بین ستاره‌ای) عبور کرد و این کاوشگر در حال حاضر بیش از 17.5 میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد.

"سوزان دود" مدیر پروژه وویجر در بیانیه‌ای گفت: من فکر می‌کنم که همه ما خوشحال هستیم و خرسندیم که کاوشگرهای وویجر هر دو به اندازه‌ای کار کرده‌اند که توانسته‌اند تا این مرحله پیش بروند.‌ این چیزی است که همه ما منتظر آن بودیم.

وی افزود: اکنون ما منتظریم تا با وجود داشتن دو کاوشگر در خارج از هلیوپوز، شناخت بیشتری از این فضا پیدا کنیم.

ناسا در ماه اکتبر اعلام کرده بود که احتمالا این اتفاق به زودی خواهد افتاد. این فضاپیما افزایش میزان اشعه‌های کیهانی را شناسایی کرده است. چیزی که "وویجر 1" نیز در سال 2012 تجربه کرده بود. اما "وویجر 2" چیزی دارد که همتایش زمانی که هلیوسفر را ترک کرد، نداشت و آن، انجام آزمایش‌های علمی و اندازه‌گیری در حین عبور از مرز پلاسمایی منظومه شمسی بود.

"وویجر 1" در سال 1980 از کار افتاد، اما "وویجر 2" همچنان در حال کار است و قادر به اندازه‌گیری بادهای خورشیدی است.

این فضاپیما در تاریخ 5 نوامبر، کاهش شدیدی در سرعت ذرات باد خورشیدی را شناسایی کرد و از آن زمان تاکنون، دیگر هیچ وزش باد خورشیدی را تجربه نکرده است که این خود شواهد محکمی مبنی بر خروج "وویجر 2" از حباب محافظ خورشید است.

انتقال اطلاعات از "وویجر 2" تا زمین که با سرعت نور انجام می‌شود، 16.5 ساعت طول می‌کشد. در نظر داشته باشید که نور خورشید تنها 8 دقیقه طول می‌کشد تا به زمین برسد.

سه ابزار جانبی دیگر روی "وویجر 2" شامل زیرسیستم اشعه کیهانی، کاوشگر ذرات باردار با انرژی کم و مغناطیس‌سنج هم داده‌هایی را ثبت کردند که با آنچه که در هنگام خروج از هلیوسفر انتظار می‌رود، منطبق است.

"وویجر 2" در سال 1977 به فضا پرتاب شد و در حال حاضر با گذشت 41 سال، طولانی‌ترین ماموریت ناسا لقب گرفته است.

وویجر 1 و 2 در ابتدا برای یک ماموریت پنج ساله طراحی و ساخته شده بودند تا به رصد نزدیک مشتری و زحل بپردازند. اما با وجود گذشت 41 سال، هر دو هنوز در حال حرکت هستند و در حال حاضر به ما بینشی از آنچه فراتر از هلیوپوز می‌گذرد، ارائه می‌دهد.

"نیکولا فاکس" مدیر بخش هلیوفیزیک ناسا گفت: وویجر در مکان بسیار ویژه‌ای برای ما در هلیوفیزیک است. مطالعات ما اکنون از خورشید آغاز می‌شود و به همه چیزهایی که باد خورشیدی آن را لمس می‌کند، گسترش یافته است.

البته هر دو فضاپیما هنوز از لحاظ فنی در منظومه شمسی قرار دارند و تا زمانی که از ابر "اورت"( Oort Cloud) خارج شوند، داخل منظومه شمسی در نظر گرفته می‌شوند.

ابر اورت نام مکانی است که خیلی از دنباله‌دارها از آن سرچشمه می‌گیرند و بر اساس تئوری یان اورت، اخترشناس هلندی در فاصله 50 هزار واحد نجومی تقریبا یک سال نوری از خورشید قرار دارد. به عبارت دیگر، فاصله تا این ابر یک چهارم فاصله تا نزدیکترین ستاره، یعنی پروکسیما قنطورس است.

ابر اورت به بیان دیگر مجموعه‌ای بزرگ از اجرام دور است که هنوز تحت تاثیر گرانش خورشید قرار دارند.

با اینکه وسعت ابر اورت هنوز مشخص نیست، دانشمندان تخمین می‌زنند که حدودا 300 سال طول می‌کشد تا "وویجر 2" به لبه داخلی آن برسد و شاید 30 هزار سال هم خروج از لبه بیرونی آن طول بکشد.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: فضا وویجر2

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۹۱۲۰۳۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا حضور مجدد انسان در ماه سخت است؟

بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، ماموریت‌های آپولو در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و این اتفاق پیش از پیشرفت فناوری مدرن بود؛ بنابراین، چرا تلاش‌های کنونی فضانوردان، برای ورود مجدد به ماه بسیار کند و پیچیده شده است؟

یک پاسخ ساده واحد برای این سوال وجود ندارد، اما عمده دلایل به هزینه مالی، سیاست و اولویت‌ها ارتباط دارد.

هزینه مالی:

بیایید با پول شروع کنیم. ماموریت‌های آپولو در اوج خود، حدود ۵ درصد از کل بودجه فدرال را مصرف کرد و بیش از نیمی از آن به برنامه آپولو اختصاص یافت.

با حساب تورم، کل برنامه آپولو به دلار امروزی بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت و اگر پروژه جمینی و برنامه رباتیک قمری را که پیش درآمد ضروری آپولو بودند، در نظر بگیرید، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، ناسا امروزه کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف وسیع تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد و در طول دهه گذشته، نزدیک به ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است، البته با هزینه کمتر، فرود بر روی ماه، احتمالاً حتی با پیشرفت‌های تکنولوژیکی، روند آهسته تری خواهد داشت.

سیاست:

واقعیت‌های سیاسی ارتباط نزدیکی با واقعیت‌های مالی دارند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه مسابقه فضایی بود، رقابتی با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به بیشترین تعداد دستاورد‌ها در فضا، به ویژه در زمینه فرود انسان روی ماه.

مردم از این ایده حمایت کردند و مشتاق بودند، مانند قانونگذارانی که بودجه گسترده ناسا را مدیریت می‌کردند، اما این نوع هزینه‌ها تا حد زیادی ناپایدار بود، و زمانی که آمریکا "پیروز شد"، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به زبان ساده اکنون اراده سیاسی یا به طور کلی اراده‌ای برای صرف این مقدار پول برای ورود مجدد به ماه وجود ندارد.

از این رو، ترکیبی از اراده سیاسی کم و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور به اتخاذ برخی تصمیمات حیاتی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ کرد، تصمیماتی که بر روند مأموریت فضانورد آرتمیس تأثیر گذاشته است.

به طور خاص، زمانی که برنامه شاتل فضایی رو به پایان بود، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌ها و مشارکت‌های صنعتی که منجر به ایجاد شاتل شد، چه کنند و تصمیم گرفتند با استفاده مجدد از بسیاری از بخش‌های شاتل، به‌ویژه موتور‌ها و گنجاندن آن ها در طراحی آرتمیس، این زیرساخت را حفظ کنند. 

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که این اقدام فراخوان درستی برای حفظ زیرساخت‌ها و استخدام مهندسان هوافضا بود، زیرا دقیقاً همان پایگاه فنی بود که ما برای راه اندازی رنسانس اخیر در شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی نیاز داشتیم، اما این بحث جداگانه‌ای است.

اولویت ها:

در نهایت، مفهوم مدرن Artemis دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است، برای مثال، تحمل خطر ما بسیار کمتر از آن در دهه ۱۹۶۰ است.

ماموریت‌های آپولو کاملاً خطرناک بودند، با احتمال زیاد شکست، در واقع، چندین مأموریت با فاجعه مواجه شدند، از جمله: آتش سوزی آپولو ۱ که منجر به کشته شدن سه فضانورد، خرابی موتور در طول پرواز آپولو ۶ و نقص طراحی کشنده که نزدیک بود به مرگ فضانوردان آپولو ۱۳ بیانجامد. بنابراین، قانونگذاران و مردم مایل به پذیرش مجدد چنین سطحی از خطر نیستند.

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را صرف فرستادن فضانوردان به سطح ماه برای چند ده ساعت کردند. آن ها رفتند و نمونه‌هایی را جمع آوری کردند، آزمایش‌های ساده‌ای انجام دادند و سپس برگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس حول یک مجموعه کاملا متفاوت از اهداف طراحی شده اند. در حالی که مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک تفکر ثانوی تلقی می‌کردند و هدف اصلی آن پیشی گرفتن از شوروی بود، تحقیقات علمی در مرکز برنامه آرتمیس به اولویت تبدیل شده است، به این معنی که طراحی ماموریت طولانی‌تر و پیچیده‌تر را ضروری کرده است.

سرانجام، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان به ماه نیست، بلکه شروع ایجاد زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آن جا است و همه چیز از انبار‌های سوخت‌گیری مداری گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر مأموریت قرار می‌گیرد. پروژه Artemis تعاملی‌تر است، زیرا چارچوبی برای تحقق رویا‌ها برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.

منبع: الیوم السابع

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم